wie werkten er aan het project mee?

Ik ben de maker en ontwerper van Vulvair. Ik ben een product designer in de breedste zin van het woord. Ik vind het heerlijk om nieuwe dingen te ontdekken en te zoeken naar oplossingen. Zelf ben ik een extraverte introvert, die het heerlijk vindt om andere mensen te helpen, nieuwe dingen te zien en ontdekken, maar daar wel af en toe een zetje bij nodig heeft. Voor ik begon met Vulvair, was ik veelal bezig met meubelontwerp en het realiseren hiervan, maar wel altijd op een manier waar kunst aan te pas kwam. Mijn meubels waren niet altijd even functioneel en riepen vaak vragen op. Als ik terugkijk naar mijn vorige projecten zie ik ook dat hier al vaak een trauma of een probleem (groot of klein) in te vinden was. Dingen oplossen, aan het licht brengen en bespreekbaarder maken is een rode draad in mijn werk.

waar gaat het ontwerp over?

Vulvair is een project over verkrachting, aanranding en andere seksuele handelingen die over de grenzen van de ontvanger heen gaan. Op dit soort onderwerpen ligt nog een groot taboe. Hoewel er tegenwoordig al meer over gesproken wordt dan vroeger, is het nog steeds een onderwerp waar mensen niet goed over durven praten, maar ook niet goed op weten te reageren. Je merkt vaak als je zo’n onderwerp in een gesprek brengt, dat er veel verschillende reacties zijn. De een is stil, de ander doet aan victim blaming, weer een ander zegt dat het heel zielig is of juist de dader wat aan gaat doen. Dit zijn ook reacties die je eigenlijk niet wil horen als het jou overkomen is.

Om te laten zien wat een trauma met je kan doen, heb ik verschillende vulva’s gemaakt, maar ook andere kunstobjecten die hier toepasselijk bij zijn. Zo heb ik ook de clitoris en de piemelzwellichamen na kunnen maken om te laten zien dat we helemaal niet zo verschillend zijn als we soms denken. Ook om te laten zien dat de clitoris eigenlijk groter is dan de penis, en dat we ook hier nog te weinig van weten. Aan de andere kant heb ik ook borsten gemaakt om aan te trekken. Tepels van vrouwen worden weer steeds minder geaccepteerd en op sociaal media zelfs verwijderd. Mannentepels daarentegen wordt niet van opgekeken. Ook hier zie je de seksualisering van het vrouwenlichaam, maar naakt is toch ook gewoon naakt?!

De vulva’s zelf representeren verschillende vormen van de vulva. Zo is er een in geile status en een met vaginisme en de andere heeft een naturelstatus maar er is ook een trauma voelbaar. De vulva’s zijn een representatie van het lichaam en hebben daarom ook de verhoudingen gekregen die bij een vergrote vulva zouden passen.

Door het aanzicht alleen is vaak al het gesprek geopend. Doordat mensen veelal vulva’s koppelen aan seks begint het gesprek vaak daar. De huiskamer maakt het natuurlijk heel uitnodigend om ook even erbij te gaan zitten en eraan te zitten en voor sommige zelfs om hun hand erin te steken. De boodschap komt alleen erna, als er wordt gelezen waar het over gaat. ‘90 procent van de gevallen van seksueel misbruik gebeurt met een bekende. Hou jij je vrienden in de gaten?’. Hierna komt vaak de realisatie: heb ik zojuist ook grenzen overschreden? Heb ik dingen gedaan die ik niet mocht doen? Eigenlijk is het simpele antwoord op dit moment ja. Ja, je hebt grenzen overschreden van een ander en ja, je mocht dit niet doen. Geen antwoord is altijd nee. Onder invloed is nee. En bij twijfel ook nee. Je moet vragen stellen of iemand dit wil en kijken of het lichamelijk en verbaal enthousiasme is. Seks hebben moet leuk zijn, maar verkrachting is geen seks.

Seksueel misbruik en verkrachting komen veel vaker voor dan dat er vaak gedacht wordt. 1 op de 6 vrouwen en 1 op de 8 mannen heeft voor hun 18e al een verkrachting meegemaakt en dat is ontzettend veel. De traumatisch ervaring blijft voor de rest van je leven bij je, maar zonder verwerking wordt dit gevoel alleen maar groter. Het een plekje geven, zoals ze het zo mooi noemen, is eigenlijk heel vaag. Weg gaat het nooit. Verkrachting is een keus van de verkrachter en niet van de personen die het overkomt.

wat is er sindsdien mee gebeurd?

Door verschillende mensen van instanties tot psychologen te spreken over mijn onderwerp, en ook mensen met een seksueel trauma ben ik erachter gekomen hoe nodig het is, en hoeveel makkelijker het gesprek over deze onderwerpen geopend wordt. Door de hulp die het kan bieden bij dit soort gesprekken, hoop ik ook dat de vulva’s een plek kunnen krijgen in de spreekkamers. Niet alleen als educatie, maar ook als comfort.

waar ben je nu mee bezig?

Op het moment ben ik bezig met het opstarten van het bedrijf Vulvair en aan het leren hoe ik hier verder mee zou kunnen komen. In de tussentijd hoop ik op nog meer plekken te kunnen exposeren om ook het gesprek op andere plekken te kunnen openen. Er moet over gesproken worden om het taboe te verkleinen.

Foto Credits: